Tijdens een conflict lopen de emoties tussen de deelnemers van een Mediation regelmatig hoog op. Vaak worden er verwijten over en weer over tafel gegooid. Er wordt met stemverheffing gesproken. Deelnemers schreeuwen naar elkaar. Ze beschimpen elkaar. Deelnemers huilen of slaan op tafel van boosheid. Er wordt gezwegen of genegeerd. Alles komt voorbij. Als Mediator krijg ik het allemaal mee.
Meestal ben ik in mijn rol als Mediator bezig de emoties van een of meer deelnemers te neutraliseren, normaliseren en herformuleren. Hiermee maak ik emoties effectief. Anders gezegd, ik zet de emoties als het ware om in een wens of een behoefte van de ene deelnemer richting de andere deelnemer. Een wens of behoefte waarop de andere deelnemer kan reflecteren. Dat is een belangrijk onderdeel van Mediation. Emoties horen er dus bij als er een conflict is. En de emoties mogen er ook gewoon zijn. Emoties van deelnemers horen juist bij mijn werk als Mediator.
Is er dan niets tijdens een Mediation dat mij emotioneel raakt? Natuurlijk wel. Soms wel. Zo gebeurde het een poos terug dat een deelnemer vertelde dat zijn bedrijf het financieel heel moeilijk had gehad door de Coronacrisis, dat hij heel veel inkomsten miste en wel veel personeelskosten en dat hij alle zeilen moest bijzetten om zijn bedrijf draaiende te houden en met name om zijn personeel te betalen. Hij vertelde met gebogen hoofd dat hij zelfs zijn auto verkocht had om zijn personeel te kunnen betalen. En dat hij zijn salaris drastisch verlaagd had om geld vrij te maken voor zijn personeel. Dat hij aan het vechten was om financieel te overleven. Dat hij het familiebedrijf niet ten onder wilde laten gaan. Hij vertelde het met verdriet, teleurstelling en misschien wel schaamte tegenover zijn familie. Ik zag zijn kwetsbaarheid. Hij keek me daarna zwijgend aan. Wanhopig en verslagen. En dat kwam erg bij me binnen. Het raakte me. Hoe dat kwam? Ik herkende hoe het is als je door de crisis minder werk hebt, minder inkomsten, worstelend met het ‘nieuwe normaal’ en de gevolgen ervan. Onzekerheid over het gevolg van je keuzes als ondernemer in dat ‘nieuwe normaal’. Dat je misschien wel verliest waar je zo hard voor gewerkt hebt. Ik voelde zijn onzekerheid, verdriet en teleurstelling. Ik liet even een stilte vallen en overwoog om het gesprek even stop te zetten. Om even op adem te komen. De emoties weg te slikken.
Als Mediator mag dat, vind ik. Even aangeven aan de deelnemers aan tafel dat het heel eventjes niet meer met mij gaat. Dat iets me raakt en dat ik even mijn moment pak om op adem te komen en te kijken waar het vandaan komt. Om daarna door te gaan. Ik vind dat zelfs heel sterk. Sterker dan doorgaan en met eigen emoties het gesprek vervolgen. Het zou zo maar je vraagstelling kunnen beïnvloeden richting een van de deelnemers. Dat zou ik onprofessioneel vinden. En eigenlijk vooral jammer. Ik ben er voor de deelnemers in een Mediation. En die deelnemers kan ik het beste helpen door even die korte time-out tijdens het gesprek te nemen om emoties te laten zakken, als dat nodig is.
Wat vind jij? Doorgaan of mag een Mediator ook even aangeven dat het hem of haar even te veel wordt om daarna weer verder te gaan?